Podczas Powstania Warszawskiego Służba Medyczna i Polski Czerwony
Krzyż niosły pomoc rannym i chorym powstańcom oraz ludności cywilnej zgodnie z Konwencjami Międzynarodowymi. Udzielano
pomocy także rannym Niemcom.
Niemcy natomiast nie przestrzegali tych Konwencji: Bombardowali
miejsca oznakowane godłem Czerwonego Krzyża, mordowali wziętych do niewoli i rannych powstańców, gwałcili członkinie
służby sanitarno-medycznej oraz rozstrzeliwali ludność cywilną.
Polski Czerwony Krzyż prowadził bez przerwy ewidencję strat w
Biurze Informacji i Poszukiwań. Niemcy tę dokumentację spalili.
Bohaterstwo ludzi Służby Medycznej Armii Krajowej i Polskiego
Czerwonego Krzyża równe było bohaterstwu żołnierzy Powstania Warszawskiego 1944 r. W Powstaniu poległo kilkudziesięciu
lekarzy, część z nich została zamordowana przez Niemców. W wyniku bombardowań pod gruzami szpitali, punktów opatrunkowych,
a także na polu walki zginęło kilkaset sanitariuszek, sióstr, pielęgniarek, noszowych i salowych.
Kilkunastu pracowników Służby Medycznej zostało odznaczonych
Złotymi, Srebrnymi i Brązowymi Krzyżami Zasługi z Mieczami.
Szef Służby Zdrowia Warszawskiego Okręgu AK ppłk dr Henryk Lenk "Bakcyl".
Opis odznaki:
Krzyż równoramienny w kolorze czerwonym z ceglanego muru. Na krzyżu
metalowa oksydowana tarczo żłobiona na kształt metalowych cegieł. Na tarczy metalowa wypukła "kotwica".
