Służba sanitarna w Powstaniu Warszawskim

Okęcie

          Samodzielny VIII Obwód Okęcie był rejonem działania 7 pułku piechoty "Garłuch" i Bazy Lotniczej "Łużyce". W momencie wybuchu Powstania ich zadaniem było zdobycie lotniska Okęcie. Lotniska strzegło 56 dział, a jego obsługa naziemna liczyła 2.500 osób. Siły powstańcze liczyły około 1.200 żołnierzy. Na koncentrację 1 sierpnia zgłosiło się ich mniej niż połowa stanu.
          Powstańcy byli słabo uzbrojeni, większość miała zaledwie granaty własnej produkcji lub butelki zapalające. Powstańcze środki ogniowe - karabiny maszynowe, karabiny ręczne i pistolety maszynowe - przedstawiały we wszystkich oddziałach siłe ognia zaledwie plutonu piechoty.
          W tej sytuacji dowództwo w ostatniej chwili podjęło decyzję o wstrzymaniu natarcia na lotnisko. Niestety rozkaz nie dotarł do wszystkich oddziałów. Część z nich zaatakowało wyznaczone obiekty i zostało zdziesiątkowane w ogniu niemieckich karabinów maszynowych i samochodu pancernego.
          W otoczonym przez Niemców domu przy ul. Krakowskiej 173/175 1 i 2 sierpnie 1944 r. od pocisków artyleryjskich i miotaczy ognia zginęło pięćdziesięciu powstańców, w tym kilkanaście sanitariuszek. Siły powstańcze nie osiągnęły celu i praktycznie przestały istnieć.
          Z-ca lekarza naczelnego "Łużyc", por. lek. Wiesław Rott "Owski", przygotował szpital polowy na ul. Bandurskiego 2/3, wyznaczony jako punkt sanitarny pułku "Garłuch" i Bazy Lotniczej "Łużyce". Wobec niepowodzenia akcji na lotnisku "Owski" wycofał się do Kampinosu, gdzie został szefem sanitarnym Grupy "Kampinos".
          Na Okęciu działał również szpital dla dzieci na ul. Bandurskiego 21, oraz szpital Czerwonego Krzyża na ul. Fortowej, gdzie przyjmowano rannych powstańców. Oba szpitale działały do 10 stycznia 1945 r.

Maciej Janaszek-Seydlitz