Erich von dem Bach-Zelewski, SS Obergruppenführer i generał policji, dowódca niemieckiego korpusu zwalczającego Powstanie. Główny zbrodniarz wojenny, odpowiedzialny za śmierć 150.000 - 180.000 mieszkańców Warszawy i zniszczenie miasta.
Po wojnie oświadczył: "Ponoszę w pełni odpowiedzialność za ten okres, podczas którego dowodziłem. Nawet w wypadkach, w których nie udało mi się narzucić mojej woli wojsku... Byłem do końca człowiekiem Hitlera i jestem do dziś przekonany o jego niewinności..."
Za swoje zbrodnie wobec ludności cywilnej ZSRR i Polski nigdy von dem Bach nie poniósł odpowiedzialności.
Oskarżany w kilku procesach, w 1962 r. został skazany przez sąd niemiecki w Norymberdze za morderstwo sześciu komunistów w 1933 r. na karę dożywotniego więzienia.
Zmarł 8 marca 1972 r. w szpitalu więziennym Monachium-Harlaching.

Heinz Reineferth, SS Gruppenführer, wyższy dowódca SS i policji w tzw. Kraju Warty (dawne województwo poznańskie).
Na polecenie Hitlera w dniu 5 sierpnia 1944 r. przybył na czele oddziałów SS z Poznania do Warszawy, na Wolę. Pod jego dowództwem żołdacy z SS i policji rozpoczęli szturm wzdłuż ulicy Wolskiej, przeprowadzając jednocześnie totalną zagładę ludności cywilnej.
Za swój udział w tłumieniu powstania Reinefarth otrzymał 30 września 1944 Liście Dębowe do swojego Żelaznego Krzyża.
Po wojnie Reinefarth został aresztowany pod zarzutem zbrodni wojennych, ale sąd w Hamburgu zwolnił go z powodu braku dowodów.
W 1951 r. został wybrany burmistrzem miasta Westerland na wyspie Sylt. W 1962 r. wybrano go do landtagu w Szlezwiku-Holsztynie a po zakończeniu kadencji w 1967 r. rozpoczął pracę jako prawnik.
Mimo licznych wezwań władz polskich do ekstradycji zbrodniarza, władze RFN konsekwentnie odmawiały i nawet przyznały Reinefarthowi generalską rentę.
Heinz Reinefarth zmarł w 1979 r. w swojej rezydencji na wyspie Sylt.
Nigdy nie poniósł odpowiedzialności za swoje zbrodnie.

Oskar Dirlewanger, SS Oberführer, był upoważniony przez Himmlera do zabijania kogo zechce, według swojego upodobania.
Osobiście karany za różne przestępstwa. W 1934 r. skazany na 2 lata pozbawienia wolności w obozie koncentracyjnym za gwałt na 13-letniej członkini BDM (żeńskiej hitlerowskiej organizacji młodzieżowej).
Dowodził brygadą złożoną z kryminalistów i zawodowych przestępców niemieckich, wsławioną wyjątkowymi okrucieństwami w czasie akcji antypartyzanckich na Białorusi. Odpowiedzialny za rzeź ludności Woli, Starego Miasta, Powiśla i Czerniakowa.
Aresztowany w czerwcu 1945 r. w Niemczech we francuskiej strefie okupacyjnej, zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach w AAlthausen w Badenii-Winterbergii.
Uniknął sądowej odpowiedzialności karnej za popełnione zbrodnie.

Wilhelm Koppe, SS Obergruppenführer i generał Waffen SS, sekretarz do spraw bezpieczeństwa w rządzie Generalnej Guberni.
Kilkanaście dni przed wybuchem Powstania udało mu się uniknąć śmierci z rąk żołnierzy "Parasola" po wyroku wydanym na niego przez sąd Polski Podziemnej.
W czasie Powstania był odpowiedzialny przed Himmlerem za masową eksterminację ludności Warszawy.
Po wojnie władze RFN odmówiły jego ekstradycji do Polski.
W 1964 prokuratura w Bonn wszczęła przeciw niemu postępowanie, oskarżając m.in. o współudział w zamordowaniu 145.000 osób. W 1966 postępowanie zostało oddalone przez sąd krajowy w Bonn, z powodu złego stanu zdrowia oskarżonego.
Zmarł w 1975 w Bonn.
Nigdy nie poniósł odpowiedzialności za swoje zbrodnie.

Ludwig Hahn, SS Standarterführer, szef Sicherheitsdienst (policji bezpieczeństwa) z alei Szucha.
Odpowiedzialny za deportacje polskich Żydów do obozu zagłady w Treblince. Wybuch Powstania uratował go przed wykonaniem wyroku sądu podziemnego za wyjątkowy sadyzm w stosunki do więzionych Polaków. Twierdził wówczas, że do skazania na śmierć i rozstrzelania wystarczy posiadanie ulotki, bez względu na wiek.
W czasie Powstania dowodził batalionem złożonym z 700 SS-manów, którzy wymordowali i spalili w pobliżu alei Szucha i na terenach dawnego GISZ-u (przedwojennego Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych) ponad 2.000 osób.
Po zakończeniu wojny ukrył się w Niemczech, używając fałszywego nazwiska.
W 1949 r., gdy minęła groźba ekstradycji do Polski, powrócił do swego prawdziwego nazwiska i rozpoczął pracę jako agent ubezpieczeniowy.
Trzykrotnie stawał przed sądami niemieckimi, ale wyrok zapadł dopiero w 1975 r.
Za popełnienie zbrodni przeciw ludzkości został skazany na dożywocie.

Reiner Stahel, generał porucznik Wehrmachtu, komendant niemieckiego garnizonu w Warszawie.
Autor instrukcji o wyjątkowo brutalnym zwalczaniu oporu powstańców warszawskich i stosowaniu specjalnych metod niszczenia miasta. Odpowiedzialny za wydawanie zbrodniczych rozkazów podległym jednostkom Wehrmachtu i Luftwaffe.
Po opuszczeniu Warszawy został oddelegowany do Bukaresztu, gdzie strona niemiecka spodziewała się wybuchu podobnego powstania jak w Warszawie.
Po zawarciu przez Rumunię zawieszenia broni z ZSRR został aresztowany przez NKWD.
W listopadzie 1952 r. zmarł w więzieniu etapowym NKWD we Włodzimierzu.
Nie został skazany za zbrodnie popełnione w Warszawie.