Z radości i emocji zaschło mi w gardle. Podobne uczucie ogarniało chyba wszystkich, którzy patrzyli na naszego "Tygrysa". Trochę byłem zawiedziony, że nie jest to prawdziwy "Tygrys" - dopiero byśmy szwabom pokazali! Najważniejsze było to, że on był nasz! Każdy chciał go dokładnie obejrzeć i usłyszeć, jak czołg został zdobyty. Uśmiechnięty żołnierz cierpliwie odpowiadał na powtarzające się pytania, nieustannie poprawiając wysuwający się spod furażerki kosmyk jasnych włosów.
         - Nas interesował głównie problem, jak na niego wejść! Antkowi, który był starszy i większy ode mnie, udało się wdrapać na górę - mnie niestety nie!
         Silnik już zawarczał wyrzucając z siebie kłęby spalin - czołg miał za chwilę ruszyć, a ja w żaden sposób nie mogłem się na nim zaczepić! Wreszcie noga moja znalazła na czymś oparcie, ręką chwyciłem krawędź pancerza, za drugą ujął mnie pan Józio, który mieszkał w sąsiedniej piwnicy i jechałem!
         Jechałem na czołgu!
         Radość moja nie trwała jednak długo. Przy zwrocie z Podwala w Kilińskiego obsunęła mi się noga, zawisłem na rękach i mimo rozpaczliwej walki o utrzymanie się na czołgu - odpadłem!
         Natychmiast wchłonął mnie tłum ludzi, a wkrótce i z niego zostałem wypchnięty. Pobiegłem w stronę domu, aby przekazać wszystkim radosną wiadomość!
         Kiedy znalazłem się na Podwalu, tuż za rogiem budynku, potworna siła rzuciła mną o ziemię!
         Nie wiem, ile czasu minęło, nim usiłowałem się podnieść. Zupełnie straciłem orientację. Obok mnie biegli ludzie, ruszyłem za nimi. Nie było nic widać... Kurz i dym. Przewróciłem się na czymś śliskim - to były strzępy ludzkich ciał..
.          Podniosły mnie dwie dziewczyny, coś do mnie mówiły, ale widziałem tylko poruszające się usta - byłem głuchy!
         Nie wiem jak i kiedy znalazłem się w piwnicy. Nie rozumiałem, co się stało... Panowało ogromne zamieszanie, obok mnie ktoś płakał...
         - Gdzie Antek? - pytałem sam siebie.
         Korzystając z zamieszania wydostałem się z piwnicy i z trudem utrzymując równowagę doszedłem do Kilińskiego. Byłem potłuczony i pokaleczony, ale szok działał znieczulająco. Było już prawie ciemno, ale to, co zobaczyłem, było straszne - tego nie można opisać, nie można też zapomnieć!
         Zmasakrowane, porozrywane ciała układano, gdzie tylko był kawałek wolnego miejsca... Wszędzie słychać było płacz i krzyki... Wszystko wokół zbryzgane krwawą mazią... Rumowisko osuniętych ścian, powyginane, rozrzucone żelastwo czołgu... Nagle to wszystko zawirowało i przestało istnieć...
         Obudziły mnie wstrząsy i bliskie detonacje, kiedy otworzyłem oczy, ujrzałem łukowate sklepienie swojej piwnicy.

         Eksplozja zdobytego czołgu nafaszerowanego materiałem wybuchowym, pozbawiła życia setki ludzi, setki zostało rannych - tylko kilkanaście sekund dzieliło mnie od tego, żeby nie pozostał po mnie żaden ślad...

Pomnik na Kilińskiego upamiętniający tragedię spowodowaną wybuchem miny,
znajdującej się w zdobytym pojeździe szturmowym w dniu 13 sierpnia 1944 r.

         Kiedy czasami zapalam lampkę pod skromnym pomnikiem, mam wrażenie jakbym to robił na własnym grobie...

Janusz Wałkuski

Janusz Wałkuski współcześnie

opracował: Maciej Janaszek-Seydlitz